میخوام درباره ی فیلمی که دقایقی پیش دیدم بنویسم.
مزیت گوشه گیر بودن ، خجالتی بودن یا هر ترجمه ای
که مناسب تر است...اگرچه این فیلم جزو بهترین فیلم هایی
که این اواخر دیدم به حساب نمی آیدحتی با وجود آن همه
نقد مثبت و تعریف باید بگویم که کمی هم ناامید شدم
(فیلم بدی نبود اما تصور بسیار بالاتری داشتم )
اما بهتری کاری که الان میتوانم در حقش انجام دهم نوشتن
ریویویی است تا از خاطرم پاک نشود.
قبل از تماشا انتظار نسخه دیگری از فیلم بی نظیر و مورد علاقه ام
Ghost world را داشتم.از همان درام های خاص تین ایجری
که تمرکزشان سراسر روی نوجوانانی است که گرفتار تنها بودن
و عدم درک توسط جامعه ای بیگانه با خود اند. باید بگویم این
فیلم از این نظر شباهت زیادی با گوست ورلد داشت اما من هرگز
شخصیت های یگانه گوست ورلد علل الخصوص انید (تورا
برچ) را با بنی بشری عوض نمیکنم!
در تنهایی و خاص بودن انید چیزی نهفته است که ما آن را
در دیگر فیلم های مشابه نمیبینیم. آن چیز شخصیت تنهای
نهفته انید در پشت پرده ی چهره یاجتماعی و برونگرای اوست.
شخصیت های تنهایی که ما عادت داشتیم همیشه به درونگرایان
نسبت بدهیم...
چارلی پرکز آو بیینگ وال فلاور هم دوست داشتنیست.
او از انید کوچکتر است و برخلاف انید که سیل مشکلات هنگام
فارق التحصیلی اش هجوم می آورند ، بزرگترین دغدغه چارلی
چگونگی دوام آوردن در دبیرستان جدید است.
شاید هم برای همین من انید را بیشتر دوست دارم که با اون
هم سن و سال ترم.
اوایل فیلم برایم جذاب تر از بقیه اش بود خصوصا جایی که
چارلی سر کلاسادبیات است و ظاهرا تنها من و چارلی توانایی
پاسخ گویی به سوالات معلم را داریم! همان جا حس کردم
فیلم دارد حال و هوای انجمن شاعران مرده میگیرد اما این طور
نشد و داستان بیشتر حول روابط دوستانه و رمانتیک چارلی با
اطرافیانش گذشت. از این نظر هم خوب بود که با وجود تین ایجری
بودن داستان زیاد شاهد عشق های آبکی مثل فیلم بخت پریشان
(فالت این اور استارز) نیستیم!
بازی اما واتسون از نکات مطبوع فیلم برایم بود. اولین فیلمی بود
که اما را خارج از هری پاتر دیدم.
از صحنه های دوست داشتنی فیلم سکانس پایانی بود که من
را یاد تک تکلحظات نابی انداخت که با دوستانم زندگیم را ساختم
...این که ما و این لحظاتتا چه حد نامتناهی است...
